یا ثامن الحجج دل ما وا نمی‌شود

خیلی تلاش کرده ام اما نمی‌شود

هر جا که رفته‌ام و به هر کس که گفته‌ام

گفته است به دست من گره ات وا نمی‌شود

…

اصلاً به هر که رو زده‌ام گفته با تشر

هر جا که می‌روی برو! این جا نمی‌شود

نازم به شاعرت که چه زیبا سروده است!

وقتی دل شکسته مداوا نمی‌شود…

دستت بزن به دامن سلطان که هر جواب

از او شنیده می‌شود الّا، «نمی‌شود»

حالا من شکسته دل خسته ی غریب

رو کرده ام به سوی تو آقا، نمی‌شود؟

گفتم «سلام حضرت مشکل ‌گشا» و بعد

اذن دخول خوانده ام آیا نمی‌شود

راهم دهی حرم؟ که به ناگه کسی زغیب

تغییر داد قافیه ام را که می‌شود!

                                                                                              

این تصویر خیلی حرف نگفته توش داره 

این ها از خودشون گذشتن تا ما راحت باشیم

در موردشون من فقط می تونم بگم (شهید زنده) هستند

ممنون میشم اگر جمله ای زیبا در مورد این عکس دارید

توی قسمت نظرات بنویسید ♥

سلام ای آفتاب ایران که اشعه تابناکت تا دور ترین کشورهارادرنوردیده، و دست نیازوچشم عاشقانت رابدین سوکشانده است.

قدم بر چشم مانهاده ای ای یادگار رسول که رنج این سفر طولانی را به جان خریدی،تا خاک راهت را شفای وجودمان سازیم وبرجای هرگامت بوسه ای زنیم.

خوش آمدیای عزیز زهرا(ع) که تابش سبزت برکات زمین وآسمان را بر مابارید و مارا غرق دریای نعمت کرد.

دوازده قرن است که نام توتاج افتخار ایرانیان است و جذبه ولایتت هر ساله میلیونها دل با محبت رااز جای جای زمین به سوی تو می کشاتد.این فخر ابدی پایدار باد و سایه ات بر سرما مستدام،ای سلاله حسین.(ع)یاامام رضا...!در آرزوی روزی هستیم که در پیشگاه فرزندت حضرت مهدی|(ع) به بارگاه تو آییم و زیارت نامه ات را از لبان مبارکش بشنویم وبر دعای اودرحضورت آمین بگوییم.

دستاهایتان را برای مشت کردن و دندان هایتان را برای فشردن و دلهایتان را برای اعلام انزجار، مهیا کنید

ما حضور عریان اطلسیها را در تهاجم بی رحم طوفانها نمی پسندیم.

ما آرایش نرگسها را درمقابل چشمهای زمستانی محکوم می کنیم.

ما محبت نمی فروشیم، عاطفه نمی خریم،دلهایمان را زیر پا نمی اندازیم؛نگاههایمان را حرام نمی کنیم، گلبرگ های چهره مان را زیر نگاه های هوس آلود مدفون نمی کنیم.

ما ساقه های ترد و نازک زلف را به دست گرزهای آتشین نمی سپاریم.

ما به شرافت پایبندیم، در مقابل حیا زانو می زنیم، با نجات راه می آییم، ودر مقابل عفت تمکین می کنیم.

ما در تفکر و منش واعتقاد، با بی دینان و لاقیدان غرب، بسیار فاصله داریم...                                             

                                                                                                                                                                                                سید مهدی شجاعی

قرآن ! من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که هر وقت در کوچه مان آوازت بلند میشود ،همه از هم میپرسند ” چه کس مرده است؟ ” چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا تو را برای مردگان ما نازل کرده است .

قرآن ! من شرمنده توام اگر ترا از یک نسخه عملی به یک افسانه موزه نشین مبدل کرده ام . یکی ذوق می کند که ترا بر روی برنج نوشته،‌یکی ذوق می کند که ترا فرش کرده ،‌یکی ذوق می کند که تو رابا طلا نوشته ،‌یکی به خود می بالد که ترا در کوچک ترین قطع ممکن منتشر کرده و …  آیا واقعا خدا تو را فرستاده تا موزه سازی کنیم ؟

قرآن! من شرمنده توام اگر حتی آنان که تو را می خوانند و تو را می شنوند ،‌آنچنان به پایت می نشینند که خلایق به پای موسیقی های روزمره می نشینند .. اگر چند آیه از تو را به یک نفس بخوانند مستمعین فریاد میزنند ” احسنت …! ” گویی مسابقه نفس است …

قرآن !‌ من شرمنده توام اگر به یک فستیوال مبدل شده ای حفظ کردن تو با شماره صفحه ، خواندن تو آز آخر به اول ،‌یک معرفت است یا یک رکورد گیری؟ ای کاش آنان که تو را حفظ کرده اند ،‌حفظ کنی ، تا این چنین تو را اسباب مسابقات هوش نکنند .

خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو . .آنانکه وقتی تو را می خوانند چنان حظ می کنند ،‌گویی که قرآن همین الان به ایشان نازل شده است. آنچه ما باقرآن کرده ایم تنها بخشی از اسلام است که به صلیب

جهالت کشیده ایم

بسیاری از مردم نماز می‌خوانند و روزه می‌گیرند و مقید به ظواهر شرع هستند، اما مقید به این نیستند که باید صفات رذیله را رفع کنند

اگر صفت رذیله‌ای بر دل حکم‌فرما شود، اگر صفت رذیله‌ای بر این عقل و تعقّل حکم‌فرما شود، با آن صفت رذیله نمی‌تواند عقل کار کند. بلکه آن صفت رذیله بر عقل حاکم می‌شود و بر وجدان اخلاقی حاکم می‌شود و فطرت خدادادی را نابود می‌کند و آن صفت رذیله او را به سقوط و بدبختی می‌کشاند؛ حتی می‌رسد به آنجا که حاضر است برادر خود را بکشد. حاضر است آبروی دیگران را ببرد برای اینکه حرف خودش را به کرسی بنشاند و آدم‌کشی برایش چیز ساده‌ای می‌شود. این صفات رذیله زیاد است و بیش از 40 صفت رذیله داریم، مانند حسد، تکبّر، خودخواهی، لجاجت، عناد، دنیاپرستی، ریاست طلبی و امثال اینهاخدایا لحظه ای مارو به حال خودمان وا مگذار

کجایند گناهکارانی که به بهانه گناه و معصیت، از امام مهـربانـشان می ترسند و ظهورش را به ضرر خود می دانند ؟!

ببینید حضرت صاحب(ارواحنا فداه) چطور برای ما شیعیان دعا می کنند و تا چه حد به فکرمان هستند ولی ما از دعایی ساده برای ایشان دریغ می کنیم...!!!؟
و حتی این را بهانه می کنیم که ایشان که دیگر به ما توجهی ندارند!
ولی غافل از اینکه حضرت روی تک تک ما حساب باز کرده اند...

سید بن طاووس(رحمةالله علیه) می فرماید:
سحرگاهی در سرداب مقدس سامراء بودم، ناگاه صدای مولایم امام زمان(روحی فداه) را شنیدم که برای شیعیان خود دعا می کردند و عرضه می داشتند :

« خدایا شیعیان ما را از شعاع نور ما و باقیمانده طینت(گِل) ما خلق کرده ای ، آنها گناهان زیادی با اتکاء بر محبت و ولایت ما انجام داده اند؛ اگر گناهان آنها گناهی است که در ارتباط با توست از آنها بگذر که ما را راضی کرده ای و آنچه از گناهان آنها در ارتباط با خودشان هست خودت بین آنها را اصلاح کن و آنها را از آتش جهنم نجات بده و آنها را با دشمنان ما در خشم و غضب خود جمع نفرما.»
(برکات حضرت ولی عصر(سلام الله علیه) ، ص399)

گرچه امام زمان(عجل الله فرجه) از گناهان و خطاهای ما آزرده خاطر می شوند، همچنان که در نامه ای مرقوم فرمودند:
« جاهلان و احمق های شیعه و کسانی که بال پشه از دینداری آنان برتر و محکم تر است ما را آزار می دهند. »
(الإحتجاج ، شیخ مفید ، ج2 ، ص474)

اما باز هم مانند پدری مهربان برای گناهکاران شیعه دعا می کنند و از خدا برای آنان طلب آمرزش می نمایند ؛ و جالب تر این که به خداوند متعال عرضه می دارند:
                     « اگر آنها را بیامرزی ، ما را راضی کرده ای. »

خدایا به بزرگی خودت، مارا شرمنده لطف امام زمانمان(ارواحنا فداه) مگردان!

هـر چـنـد گــنـاه مـا دلـــت  آزارد  /   لـطـف و کرم تـو بـر سـر ما بـارد
یک چیز ز نـوکـری  خود فهمیدم  /   اربـــاب هـوای نــوکــرش را دارد

 عمریست که ز شما غافل مانده ام... سرگردانم... نمیدانم کجا باید هجرت کنم..
روز ها یک به یک میگذرد و همچنان سر خط مانده ام...

ای شهدا راه نشانم دهید....

فانوس های شبزنده داریتان همه روشن مانده است...
تا چند فانوس باید دنبال کنم... چقدر مانده تا به شهر شما نزدیک شوم...
دلم هوای سرودن نمیکند... نمیدانم چرا بهانه ی گریستن نمیکند... نفسم دم آرام نمیکند
گویا هوای دلم سنگین تر شده است... برای پریدن بهانه گیر تر شده است... دستم به سوی شما ها درازتر شده است... بغض رسیدن سریعتر شده است

                                                           

از حال دلم غافل شده ام

ساعت هایم میگذرند

اما من

تنها به گفتن خدایا شکرت بسنده می کنم

نکند روحم درگیر دنیا شده است..؟

می شود دوباره اشک هایم را به من باز گردانی

همان خلوت های شبانه ام را...

خــــــــدایا

مرا ببخش که از حال دلـــــــــم غافل شده ام...

این بار جور دیگری مرا دریاب...

بعض نوشت:

نگرانم برای روحم

میشود دعایش کنید..؟