با سر و صدای محمود از خواب پریدم. محمود در حالیکه هرهر می خندید رو به عباس گفت: «عباس پاشو که دخلت درآمده. فک و فامیلات آمده اند دیدنت!» عباس چشمانش را مالید و گفت: «سر به سرم نگذار. لرستان کجا، این جا کجا؟»

- خودت بیا ببین. چه خوش تیپ هم هستند. واست کادو هم آورده اند!

همگی از چادر زدیم بیرون. سه پیرمرد لر با شلوار پاچه گشاد و چاروق و کلاه نمدی به سر در حالیکه یکی از آنها بره سفیدی زیر بغل زده بود، می آمدند. عباس دودستی زد به سرش و نالید: «خانه خراب شدم!»

به زور جلوی خنده مان را گرفتیم. پیرمردها رسیده نرسیده شروع کردند به قربان صدقه رفتن و همه را از دم با ریش زبر و سوزن سوزنی شان گرفتند به بوسیدن. عباس شرمزده یک نگاه به آنها داشت یک نگاه به ما. به رو نیاوردیم و آوردیمشان تو چادر. محمود و دو، سه نفر دیگر رفتند سراغ دم کردن چایی. عباس آن سه را معرفی کرد: پدر، آقا بزرگ و خان دایی، پدرزن آینده اش. پیرمردها با لهجه شیرین لری حرف می زدند و چپق می کشیدند و ما سرفه می کردیم و هر چند لحظه می زدیم بیرون و دراز به دراز روی شکم مان را می گرفتیم و ریسه می رفتیم. خان دایی یا به قول عباس، خالو جان بره را داد بغل عباس و گفت: «بیا خالو جان، پروارش کن و با دوستانت بخور.» اول کار بره نازنازی لباس عباس آقا را معطر کرد و ما دوباره زدیم بیرون. ولخرجی کردیم و چند بار به چادر تدارکات پاتک زدیم و با کمپوت سیب و گیلاس از مهمان های ناخوانده پذیرایی کردیم. پدرزن عباس مثل اژدها دود بیرون داد و گفت: «وضعتان که خیلی خوبه. پس چی هی می گویند به جبهه ها کمک کنید و رزمنده ها محتاج غذا و لباس و پتویند؟» عباس سرخ شد و گفت:«نه کربلایی شما مهمانید و بچه ها سنگ تمام گذاشته اند.» اما این بار پدر و آقا بزرگ هم یاور خان دایی شدند و متفق القول شدند که ما بخور و بخواب کارمان است والله نگهدارمان!

کم کم داشتیم کم می آوریم و به بهانه های الکی کرکر می کردیم و آسمان و صحرا را نشان می دادیم که مثلا به ابری سه گوش در آسمان می خندیدیم! شب هم پتوهایمان را انداختیم زیرشان و آنها تخت خوابیدند.

از شانس بد آن شب فرمانده گردان برای این که آمادگی ما را بسنجد، یک خشم شب جانانه راه انداخت. با اولین شلیک، خان دایی و آقا بزرگ و پدر یا مش بابا مثل عقرب زده ها پریدند و شروع به داد و هوار کشیدن و یا حسین و یا ابوالفضل به دادمان برس، کردن.

لابه لای بچه ضجه می زدند و سینه خیز می رفتند و امام حسین را به کمک می طلبیدند. این وسط بره نازنازی یکی از فرمانده هان را اشتباه گرفته بود و پشت سرش می دوید و بع بع می کرد. دیگر مرده بودیم از خنده.

فرمانده فریاد زد: «از جلو نظام!» سه پیرمرد بلند فریاد زدند: «حاضر!» و بره گفت: «بع! بع!» گردان ترکید. فرمانده که از دست بره مستأصل شده بود دق دلش را سر ما خالی کرد: بشین، پاشو، بخیز!

با هزار مکافات به پیرمرد حالی کردیم که این تمرین است و نباید حرف بزنند تا تنبیه نشویم. اما مگر می شد به بره نازنازی حرف حالی کرد. کم کم فرمانده هم متوجه موضوع شد. زودتر از موعد مقرر ما را مرخص کرد. بره داشت با فرمانده به چادر مسئولین گردان می رفت که عباس با خجالت و ناراحتی بغلش کرد و آورد. پیرمرد ها ترسیده و رمیده شروع کردند به حرف زدن که: «بابا شما چقدر بدبختید. نه خواب دارید و نه آسایش. این وسط ما چکاره ایم، خودمان نمی دانیم!»

صبح وقتی از مراسم صبحگاه برگشتیم، دیدیم که عباس بره اش را بغل کرده و نگاه مان می کند. فهمیدیم که سه پیرمرد فلنگ را بسته اند و بره را گذاشته اند برای عباس. محمود گفت: «غصه نخور، خان دایی پیرمرد خوبی است. حتماً دخترش را بهت می دهد!» عباس تا آمد حرف بزند بره صدایی کرد و لباس عباس معطر شد!

کتاب رفاقت به سبک تانک صفحه 47

یک قناسه چی ایرانی که به زبان عربی مسلط بود اشک عراقی ها را درآورده بود. با سلاح دوربین دار مخصوصش چند ده متری خط عراقی ها کمین کرده بود و شده بود عذاب عراقی ها. چه می کرد؟
بار اول بلند شد و فریاد زد:« ماجد کیه؟» یکی از عراقی ها که اسمش ماجد بود سرش را از پس خاکریز آورد بالا و گفت: « منم!»
ترق!
ماجد کله پا شد و قل خورد آمد پای خاکریز و قبض جناب عزراییل را امضا کرد! دفعه بعد قناسه چی فریاد زد:« یاسر کجایی؟» و یاسر هم به دست بوسی مالک دوزخ شتافت!
چند بار این کار را کرد تا این که به رگ غیرت یکی از عراقی ها به نام جاسم برخورد. فکری کرد و بعد با خوشحالی بشکن زد و سلاح دوربین داری پیدا کرد و پرید رو خاکریز و فریاد زد:« حسین اسم کیه؟» و نشانه رفت. اما چند لحظه ای صبر کرد و خبری نشد. با دلخوری از خاکریز سرخورد پایین. یک هو صدایی از سوی قناسه چی ایرانی بلند شد:« کی با حسین کار داشت؟» جاسم با خوشحالی، هول و ولا کنان رفت بالای خاکریز و گفت:« من!»
ترق!
جاسم با یک خال هندی بین دو ابرو خودش را در آن دنیا دید!

 کتاب رفاقت به سبک تانک صفحه 84

به بهانه فرارسیدن عید نوروز، به بازخوانی بخشی از سخنان مقام معظم رهبری در نوع سبک زندگی اسلامی بپردازیم. اهمیت سبک زندگی یکی از ابعاد پیشرفت با مفهوم اسلامی عبارت است از سبک زندگی کردن، رفتار اجتماعی، شیوه ی زیستن، این یک بعد مهم است، اما اگر از منظر معنویت نگاه کنیم که هدف انسان، رستگاری و فلاح و نجاح است، باید به سبک زندگی اهمیت دهیم، اگر به معنویت و رستگاری معنوی اعتقادی هم نداشته باشیم، برای زندگی راحت، زندگی برخوردار از امنیت روانی و اخلاقی، باز پرداختن به سبک زندگی مهم است. بنابراین مساله ی اساسی و مهمی است.
 (دیدار با جوانان استان خراسان شمالی، 23/07/1391)
 سبک زندگی بخش حقیقی و اصلی تمدن اسلامی است، ما اگر پیشرفت همه جانبه را به معنای تمدن سازی نوین اسلامی بگیریم، دو بخش دارد: یک بخش، بخش ابزاری است، بخش دیگر، بخش متنی، اصلی و اساسی است.
 بخش ابزاری عبارت است از همین ارزش هایی که ما امروز به عنوان پیشرفت کشور مطرح می کنیم: علم، اختراع، صعنت، سیاست، اقتصاد، اقتدارسیاسی و نظامی، اعتبار بین المللی، تبلیغ و ابزارهای تبلیغ و ..البته پیشرفت های خوبی صورت گرفته.

اما بخش حقیقی، آن چیزهایی است که متن زندگی ما را تشکیل می دهد، که همان سبک زندگی است که عرض کردیم. این بخش حقیقی و اصل تمدن است، مثل مساله ی خانواده، سبک ازدواج، نوع مسکن، نوع لباس، الگوی مصرف، نوع خوراک، نوع آشپزی، تفریحات، مساله ی خط، مساله زبان، مساله ی کسب کار، رفتار ما در فعالیت سیاسی، رفتار ما در ورزش، رفتار ما در رسانه ای که در اختیار ماست، رفتار ما با پدر و مادر، رفتار ما با همسر، رفتار ما با فرزند، رفتار ما با پلیس، رفتار ما با مرئوس، رفتار ما با دولت، سفرهای ما، رفتارهای ما با بیگانه، این ها آن بخش های اصلی تمدن است که متن زندگی انسان است. در انقلاب، در این بخش، پیشرفت ما چشمگیر نیست، باید آسیب شناسی کنیم و راه کار ارائه کنیم تا شاهد پیشرفت در این بخش نیز باشیم.

ایشان فهرستی را در قالب سوالات در تمدن شناسی بیان می دارند:
چرا برخی از بخش های کشورمان طلاق زیاد است؟
چرا در برخی از بخش های کشورمان روی آوردن جوان ها به مواد مخدر زیاد است؟
چرا صلحه رحم در بین ما ضعیف است؟
آپارتمان نشینی چقدر برای ما ضروری است؟ چقدر درست است؟ چه الزاماتی دارد که باید آن ها را رعایت کرد؟ چقدر آن الزامات را رعایت کنیم؟
الگوی تفریح سالم چیست؟
طراحی لباسمان چطور؟
مساله ی آرایش در بین مردان و زنان چطور؟ چقدر درست است؟ چقدر مفید است؟
چرا پشت سر یکدیگر حرف می زنیم؟
حقوق افراد را چقدر رعایت می کنیم؟
چرا در بین بسیاری از مردم ما مصرف گرایی رواج دارد؟ آیا مصرف گرایی افتخار است؟ مصرف گرایی یعنی این که ما هرچه گیر می آوریم، صرف اموری کنیم که جز ضروریات زندگی ما نیست.
 چه کنیم که حق همسر و حق فرزندانمان رعایت شود؟
چه کنیم که طلاق و فروپاشی خانواده، آن چنان که در غرب رایج است، در بین ما رواج پیدا نکند؟
چه کنیم که زن در جامعه ما، هم کرامتش حفظ شود و عزت خانوادگی اش محفوظ بماند، هم بتواند وظایف اجتماعیش را انجام دهد، هم حقوق اجتماعی و خانوادگی اش محفوظ بماند؟ چه کنیم که زن مجبور نباشد بین این چند تا یکی را انتخاب کند؟ این ها جز مسائل اساسی ماست.
حد زاد و ولد در جامعه ما چیست؟
چرا در بعضی از شهر های بزرگ، خانه های مجردی و جود دارد؟ این بیماری غربی چگونه در جامعه ما نفوذ کرده است؟
تجمل گرایی چیست؟ بد است؟ خوب است؟ چقدر ش بد است؟ چقدر ش خوب است؟ چه کار کنیم که از حد خوب فراتر نرود، به حد بد نرسد؟

این ها یک فهرستی از آن چیزهایی است که متن تمدن را تشکیل می دهد. قضاوت درباره ی یک تمدن، مبتنی بر اینها ست.نمی شود یک تمدن را به صرف اینکه ماشین دارد، صنعت دارد، قضاوت کرد و تحسین کرد، در حالی که در داخل آن،این مشکلات فراوان، سراسر جامعه و زندگی مردم را فرا گرفته.اصل اینهاست، آن ها ابزاری است برای اینکه این بخش تامین شود، تا مردم احساس آسایش کنند، با امید زندگی کنند، با امنیت زندگی کنند، پیش بروند، حرکت کنند، تعالی انسانی مطلوب پیدا کنند.

آداب و رسوم نوروزی، جلوه ای از سبک زندگی اسلامی – ایرانی است
 همه آنچه که در نوروز اتفاق می افتد به تقویت بنیان های خانواده و ارتباط خانوادگی منجر می شود. ریشه بیشتر ناهنجاری های اجتماعی و فرهنگی  بحران در خانواده می باشد، باید هر اقدامی که موجب تحکیم خانواده می شود را ارج نهاد که آداب و رسوم نوروزی البته با حذف یا اصلاح برخی خرافات، از آن جمله است.
 در همین راستا و در آستانه نوروز باستانی، فرصت مناسبی است تا جایگاه سبک زندگی اسلامی و ایرانی را در زندگی خودمون پیدا کنیم، چنان که جامه ای نو به تن می کنیم و رخت کهنه تمدن غربی را از زندگی هایمان می زدائیم و در جشن ها و دید و بازدید ها و سفارش به صلحه ارحام از تجمل گرایی ها و چشم و هم چشمی های موجود بکاهیم تا بتوانیم با قناعت از دایره این صفات تزریقی خارج شویم. نوروز با پیام تحول و لزوم نو شدن همزمان و همراه با هستی، می تواند سرمشق هر روز زندگی قرار بگیرد و این الگو می تواند در کلی زندگی قابل تعمیم باشد.

 غفلت از پیام زندگی بخش و تحول آفرین نوروز، و تقلید از سبک زندگی غربی از آن رسمی تکراری و ملال آور می سازد و در مقابل توجه به پیام نوروز، به زندگی پویایی و تحرک می بخشد. سبک زندگی از باورها و عقاید ما نشأت می گیرد. اگر به عمق تحول هستی در نوروز باور داشته باشیم ، آداب و رسوم نوروزی می تواند زمینه ای برای تحولات فرهنگی ما شود.

منبع: خبر گزاری فرهنگ نیوز

مصطفی گفت: من فردا شهید می شوم. خیال کردم شوخی می کند. گفتم: مگر شهادت دست شماست؟ گفت: نه، من از خدا خواستم و می دانم خدا به خواست من جواب می دهد؛ ولی من می خواهم شما رضایت بدهید. من فردا از اینجا می روم، می خواهم با رضایت کامل تو باشد. و آخر رضایتم را گرفت.

من، نمی دانستم چه طور شد که رضایت دادم.

صبح که مصطفی خواست برود، من مثل همیشه لباس و اسلحه اش را آماده کردم و برای راه، آب سرد به دستش دادم. مصطفی رفت، من برگشتم داخل. کلید برق را که زدم، چراغ اتاق روشن و خاموش شد انگار سوخت. من فکر کردم یعنی امروز دیگر مصطفی شهید می شود؟

... مصطفی هرگز شوخی نمی کرد. یقین کردم که مصطفی امروز برود، دیگر بر نمی گردد.دویدم کلت کوچکم را برداشتم. نیتم این بود که مصطفی را بزنم، بزنم به پایش تا نرود. اما دیگر مصطفی رفته بود و من نمی دانستم چکار کنم.

نزدیک ظهر، تلفن زنگ زد و گفتند: دکتر زخمی شده. بعد بچه ها آمدند که ما را به بیمارستان ببرند. من بیمارستان را می شناختم، آنجا کار می کردم. وارد حیاط که شدیم من به سمت سردخانه رفتم می دانستم مصطفی شهید شده و یادم هست آن لحظه که جسدش را دیدم گفتم: « اللهم تقبل منا هذاالقربان» وقتی دیدم مصطفی در سردخانه خوابیده و آرامش کامل داشت، احساس کردم که پس از آن همه سختی، دارد استراحت می کند.

تلخیص از کتاب: چمران به روایت همسر شهید، ص 47

منبع: لبخندهای خاکی

یاد و خاطرهمه حماسه سازان هشت سال دفاع مقدس گرامی باد...

نثار شادی روح شهداء و امام شهداء صلوات...

جنگ اگر وارونه شخصی خوانده گنجش می شود

مال مردم مرغ  بریان و برنجش می شود

بیست واندی سال بگذشت از زمان جبهه ها

حج او را گر شماری بیست و پنجش می شود

آن قدر بر گردنش دین شهیدان را کشید

دین اوآخر سبب بر این قولنجش می شود

آن مدیری که اتاقش پر ز عکس جبهه هاست

حضرت منشی چرا مانوس کنجش می شود

سالها از مردن خواننده هایش رد شده

به !چه آهنگی به جای طبل و سنجش می شود

او هزاران بیت از این شعرها را حفظ هست

بار دیگر خاطرش یک خورده  رنجش می شود

آن شهیدی را که خمپاره زبانش را گرفت

شعرما شاید کمی مرهم به رنجش می شود

ای مدیران نیک بر اعمال خود دقت کنید

در قیامت با شهیدان کار، سنجش می شود

                                                                                       ع.ط.رها

آخرین بار که دیدمش موقع خداحافظی بعد از بازگشت از سفر راهیان نور پارسال بود. بعد مدتی نسبتا طولانی که از او خبر نداشتم خواستم با او تماس بگیرم و از احوالش جویا شوم. دانشجوی ترم آخر رشته فناوری اطلاعات بود. بعد از احوال‌پرسیِ معمول ، چون می‌دانستم درسش دارد تمام می‌شود ، از او پرسیدم چه خبر !؟ چکار میکنی !؟ گفت: انشاالله میخواست بعد از پایان تحصیل برای چند ماه (با حساب کسری خدمت) به سربازی برود و سپس کار و ازدواج!. به او گفتم : مگر خبر نداری قانون خدمت سربازی تغییر کرده و سربازی شده 21 ماه !؟. تازه بدون در نظر گرفتن دوره آموزشی!. دوستم بعد از شنیدن این حرف من ، بعد از چند لحظه سکوت ، آهی کشید که انگار تیر به قلبش خورده!. گفت: ای بابا! ، با این خبری که دادی کل برنامه زندگیم بهم می‌خورد که. تازه داشتم کار مناسبی پیدا می‌کردم و چند ماه دیگر هم قرار بود به خواستگاری بروم و ...

  سالهای زیادی است که سربازی به یکی از مشکلات اصلی پسران در جامعه ما تبدیل شده است و داستان دوست من یکی از این نمونه‌ها است. سربازی به شیوه غلط فعلی و با مدت زمان بسیار طولانی منشا? بسیاری از مشکلات و ناهنجاریهای اجتماعی و فرهنگی است که شاید خیلی از ما فکرش را هم نمی‌کنیم. برای مثال فرض کنید، پسرهایی را که از سالهای دوم و سوم دبیرستان کم‌کم به فکر سربازی می‌افتند و به این فکر هستند که اگر در کنکور قبول نشوند باید به سربازی بروند و این مشغله فکری بخش زیادی از فکر آنها را به خود مشغول میکند. در پی آن سالانه شاهد این هستیم ده‌ها و بلکه صدها هزار نفر از پسرهای جامعه ما از هر راهی مثل رد شدن به عمد در سالهای دبیرستان و پیش دانشگاهی یا دوباره کنکور دادن در سال بعد و راههای عجیب دیگر استفاده می‌کنند تا حتی شده یک سال دیرتر به سربازی بروند و به این شکل فقط سالانه به اندازه صدها هزار سال از بهترین سالهای عمر جوانهای ما به راحتی هدر می‌رود.

  آن کسانی هم که به دانشگاه می‌روند بعد از پایان تحصیل با مشکلات زیادی رو به رو هستند. از یک سوء سنشان بالا می‌رود، دیگر خبری از پول توجیبی پدر نیست، به سن ازدواج رسیده اند و پسرها باید به خواستگاری بروند و فشار خانواده هم هست. اینچنین، پسرها می‌مانند و شرمندگی و جیبهای خالی. کار پر درآمدی که با تکیه بر آن بتوان به فکر ازدواج بود هم که به راحتی گیر نمی‌آید و سربازی هم در پیش رو است. پسر اگر به سربازی برود بعد از بازگشت 26-27 سال سن دارد و جیبهایش هم خالی است و در این شرایط در برابر نیاز ازدواج 2 راه دارد. اگر اعتقادات دینی‌اش ضعیف باشد باید نیازهایش را از راه حرام و در کف خیابان برطرف کند و یا برای ازدواج معمولا به سراغ دخترهای یک نسل بعد از خود میرود. چون به نظر خیلی از پسرها در این سن دخترهای هم سن و سال خودشان مورد پسندشان نیست و بدردشان نمیخورد!. از آن سوء این یعنی نسل قبلی دخترهای هم سن آن پسرها که بیشترشان دارای تحصیلات دانشگاهی هم هستند به نوعی به یک نسل سوخته تبدیل می‌شوند که شانس ازدواجشان پایین می‌آید.

  این دخترها هم که افق روشنی برای آینده خود و ازدواج نمی‌بینید ، اگر از پایه‌های دینی قوی‌ای برخوردار نباشد ، از هر راهی مثل، بدحجابی و عمل‌های زیبایی و آرایش و در مجموع خودنمایی استفاده میکند تا توجه کسی را به خود جلب کند تا شاید بتواند ازدواج کند. وگرنه باید در خانه پدر بنشیدند و منتظر بمانند. این فقط یک نمونه از مهضلات امروزی سربازی بود.

  در کل ، آنها که به سربازی می‌روند با محاسبه زمان معطلی برای اعزام بین 2 تا 3 سال نسبت به دختران از کار و زندگی عقب می‌مانند. آنها هم که به هر دلیل به خدمت نمی‌روند به عنوان سرباز غائب به حاشیه اجتماع رانده می‌شوند و از بسیاری حقوق اجتماعی و از جمله حق تحصیل در دانشگاه ، استخدام در ادارات دولتی و خیلی از خدمات اجتماعی محروم می‌شوند. بعضی وقتها شاید خیلی از ما دیده باشیم که بعضی‌ها برای اینکه به سربازی نروند بلاهایی مثل، افزایش زیاد وزن، کشیدن دندانها ، ایجاد معلولیت جزئی و ... به سر خود می‌آورند. حتی شاهد بوده ایم که پدر و مادری برای این که فرزندشان به سربازی نرود، از هم طلاق گرفته اند!!.

  اینکه امروزه سربازی امری آسیب‌زا در زندگی اجتماعی بیشتر پسرها است (نمی‌گوییم همه پسرها) نه فقط از طرف عموم مردم مورد قبول قرار گرفته ، بلکه حتی در بین نخبگان نیز افراد زیادی هستند که به مشکل آفرینی سربازی در زندگی امروز جوانان اعتراف کرده اند و به آثار و تبعات ادامه وضع فعلی برای کشور هشدار داده اند. برخی از این آثار و تبعات منفی آن را امروزه در کاهش تعداد پسران در دانشگاه و افزایش سن ازدواج در سطح جامعه و وضوح می‌بینیم. اما با این وجود به جای کاهش یا لغو آن ، چند ماه هم به مدت خدمت سربازی اضافه میشود!. هشدار داده میشود که بخاطر مسائل و مشکلاتی مثل سربازی ، گرانی، بیکاری ، تورم، مشکل مسکن و البته قوانین پوسیده و تاریخ مصرف گذشته، نظام خانواده در حال فروپاشی است ، اما هر کدام را که می‌خواهیم درست کنیم گروهی که منافع خود را در خطر می‌بیند در برابر تغییر مقاومت می‌کند.

  خدمت سربازی به روش فعلی یک سیستم قدیمی، غلط ، غیرمؤثر و پرهزینه برای کشورمان است. برای حرفهایم دلایلی دارم که خدمتتان ارائه می دهم:

  1- قدیمی بودن سیستم خدمت سربازی: قانون سربازی ، بیش از 70 سال قدمت دارد و رضاخان بود که سربازی را در ایران ایجاد کرد. قانون سربازی مربوط به دوره‌ی خاص سیاسی ، اجتماعی،‌ فرهنگی و اقتصادی ایران است که شاید آن موقع می‌توانست توجیه‌گر نظام سربازگیری اجباری باشد. اما تکامل اجتماعی، سیاسی،‌ فرهنگی،‌ اقتصادی و نظامی امروز ایران و جهان ، ‌اینگونه پدیده‌ها را ناکارآمد ساخته است. ضمناً گاهی شنیده می‌شود که بعضی‌ها میگویند "خدمت مقدس سربازی!!". سوالی که اینجا پیش می‌آید این است که چطور ممکن است فردی مثل رضاخان با آن شخصیت منفی یک پدیده مقدس را به وجود آورده باشد!؟. اگر بخواهیم به این شکل نگاه گنیم ، باید همه مقدس باشند!. پس سربازی پدیده‌ای مقدس نیست.

  2- در مدت 50 سال گذشته ، هروقت یک جوان از روستا یا شهر ، به عنوان سرباز به درون پادگان می‌رفت ،‌ محیط نظامی برای او جذابیت زیادی می‌توانست داشته باشد. زیرا سرباز غیر از آموزش نظامی در پادگان درس زندگی را می‌آموخت و به قول معروف مرد میشد که برای پس از پایان خدمت سربازی او نیز می‌توانست بسیار مؤثر و مفید باشد. ولی امروزه با تحولات فرهنگی و اجتماعی در جامعه ، به ندرت می‌توان پذیرفت که یک جوان امروزی در برابر هزینه‌ کردن بهترین سالهای زندگیش یعنی جوانی ،‌ از محیط سربازخانه و پادگان چیز آنچنان مفیدی بدست بیاورد تا برای پس از پایان سربازی‌اش مفید باشد.

  در واقع دیروز سربازها با دست خالی به سربازی می‌آمدند و زمانی که می‌رفتند ، با یک شخصیت شکل گرفته در سربازی از پادگان می‌رفتند. ولی امروزه یک جوان ، عموما با شخصیت شکل گرفته تحت تأثیر محیط خانواده،‌ مدرسه، رسانه، دانشگاه ، اینترنت و ... وارد دوره خدمت سربازی می‌شود و جایی برای شکل دهی به شخصیت او باقی نمی‌ماند. با این حساب،‌ باید گفت که زندگی در شرایط خدمت وظیفه عمومی ، الهام بخش جوان امروزی ما نیست و چیزی بر آنها نمی‌افزاید.

  3- در بخش نظامی هم نوع تهدیدها کاملا تغییر کرده است. پس از جنگ برای اشغال عراق از سوی غرب به رهبری آمریکا در سال 1382 و همچنین جنگ حزب الله لبنان و اسرائیل در تابستان 1385، به گفته خیلی از کارشناسان نتایج بررسی‌ها نشان داد که عصر استفاده از سربازهای غیرمتخصص و اجباری تمام شده است. امروزه ، عصر جنگ‌های سایبری ، تهدیدهای نرم ، نیمه سخت و سخت ، کاملا نیازمند نیروهای مسلح متخصص و حرفه‌ای است.

  4- از دیگر سوء بخش عمده‌ای از جوانان در خدمت سربازی، بر خلاف آنچه باید باشد ، در مشاغل دفاعی و رزمی یا پشتیبانی خدمت نمی‌کنند ، بلکه در 80درصد مواقع شاهد هستیم که سربازها درگیر مشاغل خدماتی می‌شوند که به هیچ وجه مقرون به صرفه نیست. از هر جهت که ببینیم ، چه از بعد فرهنگی ، علمی ، اقتصادی ، سیاسی و اجتماعی و ... ، اصلا درست نیست که دو سال از بهترین سالهای عمر یک جوان که میتواند به علم آموزی یا انجام یک کار مفید سپری شود در آبدارخانه ، آشپزخانه ،‌ انبار و تعمیرگاهِ پادگانها سپری شود. خسارت منابع انسانی در این خصوص غیر قابل تصور است. به ویژه عقب ماندگی گسترده فرد در زندگی آتی خود. باور کنید این کارها هزینه‌ی بسیار زیادی برای کشور دارد.

  5- در کشوری که به گفته خود مسئولین ، بیش از 10 میلیون بسیجی و نیروی داوطلب ، آموزش دیده و آماده نبرد دارد ،‌ دیگر چه نیازی هست که در یک موازی کاریِ پر هزینه !؟ مطمئن باشید در هر منازعه نظامی آینده ، همانند آنچه در هشت سال دفاع مقدس نشان داده شد ، اگر تنها یک میلیون نفر از بسیجیان ما در صحنه نبرد حاضر شوند ، براحتی و با کیفیت بیشتر به دلیل وجود نیروی ایمان و اعتقادات بیشتر ، می‌توانند هر تهدیدی در حد تهدید کشورهای غربی و ناتو را هم خنثی کنند.

  می‌بینیم که با نکاتی که در بالا به آنها اشاره شد ، هزینه‌ی مادی و معنوی آنچه خدمت وظیفه عمومی نامیده می‌شود نسبت به فوائدش تا چه اندازه بالا است. میتوان پیش‌بینی کرد که این مسأله تا چند سال دیگر تبعات فرهنگی و اجتماعی زیادی بر منابع انسانی کشور خواهد گذاشت. لذا طی یک طرح کارشناسی یا باید قوانین و مقررات سربازی تغییر کند یا اینکه مثلا دختران هم به نوعی سربازی اعزام شوند و مشابه این گزاره‌ها ، که این سومی نمی‌شود. اساسا اصل موجودیت اینگونه سربازی امروزه موضوعیت ندارد. حداقل سربازی با این عرض و طول و با این مدت طولانی و این قشونکشی و هزینه گسترده ، چندان به صلاح کشور نیست.

  اگر در تاریخ اسلام هم بنگریم ، اینگونه شاهد رفتن جوانان به خدمت سربازی نبوده‌ایم. مثلا هر وقت در زمان پیامبر اکرم یا حضرت علی (ع) اگر قرار بود جنگی رخ دهد ، از بین نظامیان و نیروهای داوطلب (بسیج عمومی) عده‌ای به جنگ میرفتند. در مجموع ، شاید بهتر است به فکر تبعات منفی اجتماعی و فرهنگی خدمت سربازی هم باشیم و همانطور که خدمت سربازی در خیلی از کشورهای جهان لغو شده است ، ما هم به فکر ارتش و سازماندهی نظامی حرفه‌ای باشیم.

  منبع:نیروی امنیتی